Przede wszystkim się z nim nie kłócić. Pozwolić przepłynąć fali wiedzy i nawyków myślowych. Nie czepiać się czegokolwiek w sobie, nie nakręcać się. Cierpliwie, naturalnie wyciszyć. Nie zasnąć.
Wewnętrzny głos cały czas jest i mówi. Nie narzuca się. Mówi tak subtelnie, że w natłoku spraw, nie zwracamy na niego uwagi. Zapominamy o nim.
Wsłuchując się w siebie, nie ulegając nawet najpiękniejszym wrażeniom. Oczyszczamy umysł i serce. W ciszy nie mamy wątpliwości. Czujemy pewność i spokój.
Jak się skupić, kiedy wkoło harmider i wszystko rozprasza? Jak się skupić, kiedy już mamy warunki zewnętrzne, ale zostaliśmy sam na sam ze swoją burzą w głowie? Myśli napływają jedna za drugą, a im bardziej chcemy je wyciszyć, tym bardziej stają się nieznośne. Dochodzi zniecierpliwienie, albo znużenie. Przychodzi refleksja – „to nie dla mnie”.
A co, kiedy skupienie przychodzi łatwo i wszystko jest doskonałe w naszej medytacji, tyle tylko, że to rutyna?
Co, kiedy nie zauważyliśmy, że nauczyliśmy odcinać się od myśli, tłumić
emocje i doświadczana „pustka” jest jedynie efektem autohipnozy? I nikt nie jest w stanie nam o tym powiedzieć, bo jesteśmy (prawie) oświeceni.
Medytacji nie da się nauczyć. Nasze efekty weryfikuje życie. Medytacja to stała postawa początkującego, nastawienia jakbym robił to pierwszy raz w życiu.
Oczywiście możemy się na nią nakierowywać. Robić rzeczy, które sprzyjają pojawianiu się medytacji. Nie robić rzeczy, które jej nie sprzyjają.
W medytacji akceptujemy wszystko co się pojawia na zewnątrz i wewnątrz nas. Kiedy nie potrafimy czegoś zaakceptować, akceptujemy to, że nie potrafimy.
Im mniej się szarpiemy ze sobą, z otoczeniem, z myślami, wyobrażeniami,
odlotami, wspomnieniami, planowaniem, rozkminianiem… …tym mniej
mocy nadajemy tym wszystkim rozproszeniom. Tym bardziej możemy być świadomi tego co się dzieje. Będąc w stanie życzliwej akceptacji, możemy obserwować to wszystko i odpuszczać. Nie karmione cichnie, maleje, zanika.
W medytacji wszystko jest dobre, wszystko jest właściwe. Nie przeskoczymy pewnych etapów. Im bardziej jesteśmy ze sobą uczciwi, tym większe szanse, że nie zbłądzimy.
Medytacja stale nas uczy jak medytować.
W takim pięknym miejscu dzisiaj medytowaliśmy z Kasią 🙂
Podczas dzisiejszej, porannej medytacji, wyszedł spontanicznie temat
radości. Wszystko szło pięknie z odczuwaniem radości, do momentu
pojawienia się słowa „bezczynność”. Tutaj radość się nie pojawiła i nie
chciała pojawić.
Przecież trzeba działać, nie lenić się. Trzeba być produktywnym, a nie biernym. Czym tu się cieszyć?
Więc jak tu w takim razie medytować? Przecież medytacja to bezczynność 😉
Jak odpocząć? Jak nie wpaść w nerwicę? Jak zasnąć? Jak wyjść z
depresji? Jak zacząć działać, jednocześnie paraliżując się obwinianiem
za bezczynność?
Tak naprawdę w bierności, kiedy nie jest nam z nią dobrze, jesteśmy bardzo aktywni.
Wkładamy wtedy mnóstwo wysiłku w napinanie się i blokowanie, przepływu
przyjemności i radości. Za obwinianiem, kryje się niemoc w sprostaniu
własnym i cudzym oczekiwaniom bycia w stałej aktywności.
Dzisiaj jeszcze nie udało mi się w pełni cieszyć bezczynnością.
Ale cieszę się bardzo z namierzenia tego tematu w sobie. Wiem, że
kontynuując medytacje, rozpuszczą się wszystkie błędne wyobrażenia z tym
związane.
Bezczynność jest tak samo potrzebna w życiu, co aktywność.
Uczucie – radość – jest doświadczeniem bez przyczyny. Radość płynie i można w nią wejść i popłynąć razem z nią. Radość jest obecna stale i wszędzie. Radość jest obecna w nas zawsze. Nie trzeba jej szukać, docierać do niej. Wystarczy rozluźnić się, otworzyć i dostrzec, doświadczyć. Radość rozluźnia, uzdrawia i rozpromienia. Radość wprowadza w entuzjazm i motywuje do twórczego działania. Może, ale nie musi przejawiać się jako śmiech. Radość poszerza i pogłębia świadomość.
Ciało jest wspaniałym sprzymierzeńcem w naszym rozwoju duchowym.
Poprzez ciało docieramy do swojego źródła. Mówiąc dusza, najczęściej
mamy na myśli coś ulotnego, niematerialnego, niewidzialnego. Tymczasem
nasze ciało to też nasza dusza. Nasza dusza przejawia się na wielu
planach. Jednym z nich jest materia.
Medytacja odczuwania ciała jest procesem coraz pełniejszej i głębszej świadomości siebie.
Do swojego ciała możemy podejść na różne sposoby. Możemy akceptować
wszystko co czujemy i nie ingerować. Sama akceptacja i świadomość ciała
przynosi bardzo wiele korzyści. Możemy też podejść do ciała bardziej
aktywnie. Albo poprzez wyobraźnię, albo poprzez materię, np. rozluźniać
mięśnie siłą woli.
W medytacji ważna jest pozycja ciała. Podstawa
to wyprostowany kręgosłup. Medytować możemy na siedząco, albo na
leżąco. Dowolnie, oczy mogą być otwarte, albo zamknięte.
Oddychamy w miarę głęboko i swobodnie.
Wybieramy do medytacji miejsce, w którym nikt nam nie będzie przeszkadzał. Najlepiej na ten czas wyciszyć telefon. Czas medytacji możemy ustalić według własnych preferencji. Krótka medytacja, nawet 5 minutowa, nie musi być gorsza od godzinnej. Dużo ważniejsza jest systematyczność. Najlepiej jest medytować codziennie.
Medytacja przynosi bardzo dużo różnorodnych korzyści. Warto je wszystkie traktować jako pozytywne efekty uboczne 😉
Czuć można tylko w obecnym czasie, w obecnym miejscu. Będąc obecnym świadomie. Tu i teraz.
Uczuć nie doświadczamy w wyobraźni, we wspomnieniach, ani w planach. Kiedy myślimy o uczuciach, w tym momencie przestajemy je czuć w pełni. Myśli o uczuciach nie są tym samym co uczucia. Jednak umysł, myślenie o uczuciach może pomóc nam je w sobie odnaleźć.
Im bardziej mamy czysty umysł, tym bardziej jesteśmy w stanie świadomości uczuć. Uczucia doświadczamy w swoim ciele, w uważności chwili obecnej. Dlatego uczucia pomagają być w teraźniejszości. Tak jak i bycie świadomym teraźniejszości pomaga doświadczać uczucia.
Czemu ludzie tak bardzo lubią grać w gry? Bo to jest nasza pierwotna natura, nasze podstawowe powołanie.
Grać w grę życie.
Reguły są proste i jednoznaczne. Można próbować je obejść i oszukiwać, ale ostatecznie to nie działa. W końcu trzeba zacząć grać uczciwie i wygrać.
Wszyscy mamy równe szanse. Wszyscy rodzimy się z bagażem i potencjałem zebranym w przeszłości. Wszyscy możemy korzystać z nieskończonego potencjału możliwości. Uczymy się i przenosimy doświadczenia na kolejne życia. Wydaje się, że wszystko możemy zmienić, doświadczyć, osiągnąć i robimy to, aż uświadamiamy sobie, że kręcimy się w kółko.
Z tej gry nie ma ucieczki. Można się czuć uwięzionym i bez wyjścia, ale to więzienie i pułapka umysłu. Umysł może być przeszkodą, jednak odpowiednio ćwiczony staje się największym sprzymierzeńcem. Tylko z nim dotrzemy do wygranej w tej grze. Przestajemy uciekać. Zaczynamy żyć dobrze.
Wracamy do siebie. Odnajdujemy rozwiązanie i klucz do wygranej. Wszystko to jest w nas samych. Ale głębiej, prawdziwiej, bez masek. Jaśniej i prościej. Sami jesteśmy tą wygraną.
Żeby nazwać i w różny sposób korzystać z dwóch odmiennych procesów.
Emocje zawsze mają przyczynę – uczucia nie mają przyczyny. Emocje pojawiają się z rozładowania napięcia (są w pewnym sensie wybuchem) – uczucia swobodnie płyną w otwartości na ten przepływ. Emocje można skontrolować i wywoływać kiedy się tylko chce – uczucia są niezależne od naszej woli, możemy jedynie się na nie otworzyć i dostrajać do nich poprzez zaufanie.
Bazując na emocjach, nakręcając się, szybko się wypalamy i motywacja znika tak szybko jak się pojawiła. Natomiast, bazując na uczuciach, motywując się uczuciami, mamy trwały fundament i możemy zawsze na nich polegać.
Jednak to nie znaczy, że emocje są złe, czy niepotrzebne. Korzystamy z nich w rozładowywaniu różnych napięć. Ważne jest w tym uczenie się rozładowywania ich we właściwy sposób, czyli nie krzywdząc siebie, ani innych.
Pułapką w emocjach może być nawyk gromadzenia napięć i późniejsze, ciągłe, bezrefleksyjne rozładowywanie ich. Świadome i głębokie przeżycie emocji, często uwalnia od tego błędnego koła.
Uczucia zawsze mają pozytywne konsekwencje. Energia uczuć nigdy się nie wyczerpuje. Wszystkie uczucia są przyjemne i nie uzależniają. Uczucia rozszerzają świadomość. Uczucia są świetnymi nauczycielami. Im bardziej subtelne, tym mają większą moc.
Foto: Krzysztof Kowalczyk. Z prowadzonych przeze mnie warsztatów: Mandale uczuć.
Rozwój duchowy jest niezależny od wyobrażeń na jego temat.
Jak byłem dzieckiem, pomyślałem, że to jednak człowiek wymyślił Boga na swój obraz i podobieństwo. I teraz też tak myślę, tyle, że oprócz obserwacji tych wyobrażeń o Nim, doświadczam Boga bezpośrednio w swoim sercu i w życiu.
Bóg nie należy do żadnej religii. Bóg jest wolny i może być doświadczeniem każdego człowieka. Bóg jest miłością i każdy człowiek może doświadczać miłości.
Podobnie medytacja nie jest zależna od jakiejkolwiek tradycji. Medytacja jest naturalnym procesem i może być doświadczana przez każdego, niezależnie od wyznań, czy poglądów.
Modlitwa jest rozmową z Bogiem. Nie musi być monologiem. Dobrze jest czuć się wysłuchanym i zrozumianym. Dobrze jest słuchać kogoś mądrzejszego od siebie.
Medytacja to słuchanie Boga, Jego Spokoju, Miłości i Mocy.
